Ντόρια Μαρνέρη - II

Και γώ να μη μπορώ να σε αποκαλέσω, να μη μπορώ να σε προσφωνήσω, να σε φωνάξω. Τίποτα. Δεν έχεις όνομα. Είσαι ένας ξένος. Δεν θα έρθει ποτέ ο καιρός που θα σε φωνάξω με τ’ όνομά σου και χίλια άλλα υποκοριστικά, χωρίς ωδίνη πια. Και δεν θα σου ζωγραφίσω ποτέ τους ωραιότερους ήλιους και τα πιο όμορφα φουσκωτά δέντρα, σπιτάκια με πόρτες με σελοταίηπ ή στο τραπέζι της κουζίνας χωρίς μνήμες, δεν θα σου γράψω ποτέ. Γιατί ποτέ δεν σου συγχώρεσα το γεγονός ότι με φρόντισες. Οικειοποιήθηκες τόσο ανέμελα και απερίσκεπτα το ρόλο που αποποιήθηκαν οι γεννήτορες μου. Σ’ ευγνομωνώ για τις δύσκολες ώρες που πέρασες κοντά μου: Δεν σ’ ερωτεύθηκα.