Στο δρόμο που με πήρε μοναχή
δεν ξέρω πώς, αλήθεια,
βρήκα μια νέα μέσα μου ψυχή
κι’ όνειρα βρήκα πλήθια.
Μέσ’ στο μισό το φως, ήταν γλυκό
νέο φύτρο την ελπίδα
να τη θωρώ σα μάγο μυστικό
και σα ζωοδότρα αχτίδα.
Ήταν γλυκό πως άνθιζε η καρδιά
μέσα στο νέο κορμί μου.
Ανοίγανε τα μάτια στα κλαδιά,
τραγούδαγεν η ορμή μου.
Ο νους μου οραματίζοταν. Τρελλά
φτερά τα δυό μου χέρια
και να η Αγάπη μούγνεψε δειλά,
μούστειλε περιστέρια.
Και να η Αγάπη μ’ ένα αστραφτερό
δρεπάνι με σιμώνει
κι αφού μου θέρισε ό,τι δροσερό
μ’ άφησε πάλι μόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου