Μαρία Πολυδούρη - Ένα βράδι στο σταθμό

Τι θλιβερό πράμμα ο Σταθμός,
που μόλις νάχη φύγει το τραίνο.
Ούτε στιγμή, μόλις που εδώ
στις ράγιες του βαριά σταματημένο
και πηγαινόρχονταν γοργά,
ανίδεα γελώντας ταξειδιώτες.
Κι’ όσοι που μείνανε κι’ αυτοί
δεν έχουνε την όψη τους σαν τότες.
Η άδεια θέση κι’ η σιωπή
μέσ’ στο Σταθμό που τούφυγε το τραίνο.
Κι’ αυτοί που μείνανε σκορπούν
κ’ έχουν το βήμα το αποφασισμένο
όσων τη μοίρα ακολουθούν.
Κάθε φορά τούς φεύγει κι’ από κάτι
και κείνοι μένουν στο Σταθμό
λυγίζοντας το θολωμένο μάτι.
Στρέφουν στα ίδια θαρρετοί
δήθεν κ’ η πλάτη τους κυρτώνει πίσω.
-Καταραμένε χωρισμέ
όμως κι σένα απόψε θ’ αγαπήσω.
Γιατί το «χαίρε» ήταν γλυκό
καθώς το χέρι σειόταν στον αέρα
απ’ το μαντήλι πιο λευκό
κι’ απ’ τον ανθό, σα φως που έφευγε πέρα,
που δεν το είχα ιδή ποτέ
τόσο γαλήνια ωραίο τ’ όραμά σου,
Καταραμένε χωρισμέ.
Μου τρέμουνε τα χείλη στόνομά σου.